Αυτό με τα πέναλτι και εκείνο με τις χαμένες ευκαιρίες...

Αν η εντός έδρας αναμέτρηση με τον Άγιαξ με άφησε με ανάμικτα συναισθήματα, εκείνη με την Μπράιτον με άφησε ξεκάθαρα στενοχωρημένο. Και πάλι όμως δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο το συναίσθημα. Στενοχώρια για την ήττα; Στενοχώρια για την (εκπληκτική) απόδοση που δεν συνοδεύθηκε από (θετικό) αποτέλεσμα; Χαρμολύπη ίσως. Σε κάθε περίπτωση είδα μία εξαιρετική ΑΕΚ από το δέκατο λεπτό μέχρι και την στιγμή του πέναλτι. Δεν διαφέρει και πολύ από ένα παιχνίδι του πρωταθλήματος στην Νέα Φιλαδέλφεια κόντρα σε μικρομεσαία ομάδα όπου ο αντίπαλος "κλείνεται" στα καρέ του και περιμένει μία ή δύο στιγμές που θα του προκύψουν μπας και "κλέψει" αποτέλεσμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και στα 31 τελευταία λεπτά η Μπράιτον, διάστημα στο οποίο αγωνιζόταν με παίκτη περισσότερο, έκανε μόλις μία ευκαιρία και δύο - τρεις "επικίνδυνες" επιθέσεις (χωρίς να μετουσιωθούν σε ευκαιρία πάντως). Έβγαλε φορ και έβαλε στην θέση του ανασταλτικό μέσο (παρότι -το ξαναγράφω- αγωνιζόταν με π