Ακριβώς ότι περίμενα...

«Ακριβώς ότι περίμενα με (ευτυχώς) χαρούμενο φινάλε», θα ήταν ο πλήρης τίτλος της εντός έδρας αναμέτρησης της ΑΕΚ με τον Αστέρα Τρίπολης στο φινάλε της κανονικής περιόδου. Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν μας έκανε σε τίποτα σοφότερους, ως προς το "φεγγάρι" που περνά η ΑΕΚ την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Τι είδαμε; Μία ομάδα με τις δεδομένες αδυναμίες να προσπαθεί να τις "μασκαρέψει" και -μέσω της νίκης- να κερδίσει ψυχολογία και χρόνο για να προετοιμασθεί για τα play off και παράλληλα να μπορέσει να κάνει και καμία προπόνηση ο Οφρυδόπουλος γιατί στις λίγες ημέρες που ανέλαβε έχει δώσει ήδη δύο παιχνίδια.

Ίσως να υπάρχουν μικρά - μικρά από το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ που είναι άξια σχολιασμού (όπως πχ ο Χατζησαφί στον άξονα, δίπλα στον Σιμόες), όπως και το ότι ο Οφρυδόπουλος αρχίζει να δίνει (περισσότερο) χρόνο συμμετοχής σε παίκτες του πάγκου, κάτι που έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα, για να φθάσουν κάποιοι ποδοσφαιριστές στο σημείο να "σκάσουν"!

Κάναμε προ ημερών μία μικρή αναφορά ως προς την διαχείριση του έμψυχου δυναμικού (των ποδοσφαιριστών δηλαδή) φέτος στην ΑΕΚ και πιθανότατα θα επιστρέφουμε με πιο πλήρες και αναλυτικό κείμενο, γιατί θαρρώ ότι χρήζει περαιτέρω ανάλυσης.

Ως προς το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης μου αρκεί (για τα δεδομένα της εποχής) ότι είδα μία ΑΕΚ να μην τα παρατά, να επιμένει μέχρι τέλους για τη νίκη παρότι δεν παρήγαγε ποδόσφαιρο (φάσεις δηλαδή) κι ότι "έσφιξε" την αμυντική της λειτουργία ως προς το transition, για την ακρίβεια στην φάση της μετάβασης από την επίθεση στην άμυνα, που είναι φέτος η "Αχίλλειος" πτέρνα της.

Όλα αυτά βέβαια με δεδομένο ότι στην ομάδα της Τρίπολης δεν αρκούσε η ισοπαλία και ήθελε την νίκη για τα πλέι οφ. Σε άλλη περίπτωση (δηλαδή αν το 1-1 τους έφθανε) θα μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Στα αρνητικά το ότι η ΑΕΚ δεν μπόρεσε να αποφύγει το γκολ από αμυντική επιπολαιότητα, αλλά αυτά δεν "φτιάχνουν" από την μία ημέρα στην άλλη...