Νίκη με ανάμικτα συναισθήματα...

Πριν από επτά χρόνια, στις 19 Φεβρουαρίου 2017, η ΑΕΚ επικρατούσε του Ολυμπιακού στο Ολυμπιακό στάδιο με 1-0 χάρη στο γκολ του Αστρίτ Αϊντάρεβιτς στο 34ο λεπτό. Έγραφα τότε στο AEKology, στο post game άρθρο υπό τον τίτλο «Χαίρομαι, αλλά δεν πανηγυρίζω»:

«Κατανοώ ότι σε ένα ντέρμπι (εν συγκρίσει με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι) η πίεση είναι μεγαλύτερη, ο σφυγμός, η αγωνία, το άγχος, η αδρεναλίνη "χτυπούν" κόκκινο (ουπς!) και η νίκη δίνει διέξοδο σε όλα αυτά, όμως ας μου επιτραπεί να αιτιολογήσω τον τίτλο της ανάρτησης.

Νίκες (με... μισό - μηδέν) πανηγυρίζω όταν ο αντίπαλός μου είναι καλύτερη ομάδα και ο συντελεστής δυσκολίας πολύ υψηλός. Δηλαδή κάποιος Ευρωπαϊκός αντίπαλος. Όπως πχ. η νίκη επί της Μίλαν ή η παρθενική νίκη στο Champions League επί της Λιλ. (Ενίοτε ακόμη και ισοπαλίες όπως τις δύο με την Ρεάλ Μαδρίτης...)

Για να πανηγυρίσω νίκη σε ντέρμπι του Ελληνικού ποδοσφαίρου θα πρέπει να "συνοδεύεται" με (τουλάχιστον) τρία τέρματα διαφορά. Εξαίρεση αποτελούν αναμετρήσεις που κρίνουν τίτλο (πρωτάθλημα ή κύπελλο)! Εκεί μου αρκεί το μισό - μηδέν. Συνεπώς χαίρομαι, αλλά δεν πανηγυρίζω την νίκη με 1-0 επί του Ολυμπιακού.»

Επτά χρόνια αργότερα και μετά την εκτός έδρας νίκη της ΑΕΚ με 2-1 επί του ιδίου αντιπάλου δεν θα άλλαζα ούτε... τελεία ή κόμμα. Το φινάλε του αγώνα στο γήπεδο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα. Ικανοποίηση (προφανώς) για την νίκη και την εικόνα του πρώτου ημιχρόνου (μετά το πρώτο δεκάλεπτο), απογοήτευση από την εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο (με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά).

Δεν την χάρηκα (όσο θα ήθελα) την νίκη. Θυμάμαι το αντίστοιχο περσινό παιχνίδι (της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος). Καταιγιστική στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα η ΑΕΚ, ασυγκρίτως καλύτερη του Ολυμπιακού, αλλά... 0-0! Φέτος η εικόνα αντιστράφηκε, όχι τόσο καλή η ΑΕΚ αλλά νίκη.

Πάντως με στεναχώρησε η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου, με την ομάδα να μην έχει "σπιρτάδα", "φρεσκάδα", δυνάμεις και αντοχές επιτρέποντας σε έναν μέτριο Ολυμπιακό να ελπίζει.

Το έχουμε ξαναγράψει η ΑΕΚ είναι "ξεζουμισμένη", κάτι που γνωρίζει (καλύτερα από όλους) ο Αλμέιδα και σχεδιάζει το κάθε παιχνίδι με αυτό το δεδομένο. Δηλαδή πως θα προηγηθεί η ομάδα "φορτσάροντας" σε μικρά χρονικά διαστήματα και μετά να πάει σε "συντήρηση" δυνάμεων, "σβήνοντας" το ματς (κάτι που δεν το κάνει ακόμη καλά).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η (κορυφαία ομάδα του πρωταθλήματος στην συγκεκριμένη κατηγορία) δημιούργησε στα δύο παιχνίδια του 2024 (με Βόλο εντός και Ολυμπιακός εκτός έδρας) μόλις 25 τελικές (13 και 12 αντίστοιχα), αρκετά κάτω από τον μέσο όρο της.

Ακόμη κι έτσι πάντως ο Ολυμπιακός δεν απείλησε (μόλις μία καλή ευκαιρία είχε αν δεν με απατά η μνήμη). Η στατιστική απεικόνιση της αναμέτρησης στο γήπεδο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" με βάση την επίσημη ιστοσελίδα της διοργανώτριας αρχής:

Ολυμπιακός - ΑΕΚ 1-2

---

1 Γκολ 2

---

1 Ασίστ 1

---

8 Τελικές προσπάθειες 12

---

3 Σουτ εντός μεγάλης περιοχής 4

---

4 Σουτ εκτός μεγάλης περιοχής 4

---

1 Κεφαλιές 4

---

2 Αποκρούσεις 1

---

17 Επεμβάσεις 18

---

43 Κλεψίματα 44

---

11 Φάουλ 15

---

0 Οφσάιντ 3

---

5 Κόρνερ 9

---

49 Λάθη 47

---

6/16 Γεμίσματα 5/15

Σε ατομικό επίπεδο Λιβάι και Τσούμπερ οι σκόρερ, στον Άμραμπατ πιστώθηκε η μοναδική ασίστ της ΑΕΚ. Τις περισσότερες τελικές προσπάθειες είχε ο (εξαιρετικός) Άμραμπατ (τέσσερις), από δύο για Λιβάι, Τσούμπερ και Πινέδα (η μία ήταν το δοκάρι).

Μόλις πέντε (στα δεκαπέντε) εύστοχα γεμίσματα. Γκατσίνοβιτς ο πλέον εύστοχος (3/5), τα περισσότερα ο Άμραμπατ (2/9). Την μεγαλύτερη συνεισφορά στο passing game είχε ο Πινέδα (επτά πάσες), τέσσερις ο Βίντα, από τρεις για Σιμάνσκι και Ρότα.

Στα περισσότερα λάθη υπέπεσε ο Γκατσίνοβιτς (επτά), από πέντε είχαν οι Πινέδα, Σιντιμπέ, Άμραμπατ, Λιβάι και από τέσσερα οι Ρότα, Τσούμπερ. Είναι χαρακτηριστικό πως η ΑΕΚ (ο Στάνκοβιτς δηλαδή) είχε μόλις μία απόκρουση στο παιχνίδι, περισσότερες επεμβάσεις είχε ο Κάλενς (τέσσερις), από τρεις για Βίντα και Στάνκοβιτς.

Μεγαλύτερος "κλέφτης" ο Ρότα (έξι), από πέντε κλεψίματα είχαν οι Βίντα, Σιντιμπέ, Σιμάνσκι, Γκατσίνοβιτς. Τί (και ποιούς) ξεχώρισα; Τον Λιβάι που είναι ασταμάτητος στο σκοράρισμα από την ημέρα που επέστρεψε (αν και δεν βρίσκεται ακόμη στα περσινά του επίπεδα όσον αφορά την γενικότερη παρουσία του στο παιχνίδι), τον Άμραμπατ που ήταν υπερχρήσιμος λόγω του ότι ο διαιτητής άφηνε το "σκληρό" παιχνίδι, ενώ από δικές του εκτελέσεις κόρνερ ξεκίνησαν και τα δύο γκολ και τον Σιμάνσκι (μόνιμος MVP τον τελευταίο καιρό).

Τσούμπερ, Γκατσίνοβιτς (αν και τακτικά ήταν άψογος) μέτριοι (με εξάρσεις), Πινέδα καλός αλλά τον έχω δει και (πολύ) καλύτερο. Στο φάσμα από το μέτριο έως το συμβατικά καλό κυμάνθηκαν οι δύο ακραίοι αμυντικοί (ο Ρότα πάντως έχει το ελαφρυντικό ότι έπαιξε σε θέση που δεν γνωρίζει).

"Βράχος" (σε ένα ακόμη παιχνίδι) ο Βίντα, καλός ο Κάλενς αλλά σε επίπεδο οργάνωσης παιχνιδιού μου έλειψε ο Μουκουντί. Να σημειώσουμε και τις (πολλές) απουσίες, τους διεθνείς (Μουκουντί, Χατζισαφί, Μοχαμάντι, Ζίνι) και τους Αραούχο, Μάνταλο. Έξι παίκτες, όχι και... λίγοι.

Στα... διαιτητικά δεν έχω να πω κάτι (όπως δεν λέω συνήθως). Δεν μπορώ να μην σημειώσω όμως πως όταν η ΑΕΚ περνά νικηφόρα από το γήπεδο του Ολυμπιακού τους φταίει πάντα η διαιτησία.

Μία με τον Μποτία που... έκλαιγε (στο 2-1 με Γιακουμάκη), μία με τον Μαρινάκη να ορμά στον διαιτητή και να... πετάει μπάλες στον αγωνιστικό (στο περσινό 3-1, στα play off) και μία φέτος που συνωμότησε το σύμπαν και όλες οι... δυνάμεις του σκότους και του ερέβους για να ηττηθεί η... dream team.

Θα ήθελα (δίκην... καζούρας) να τους απαντήσω με μία δική τους φράση («φτιάξτε ομάδα να νικάει και τους διαιτητές»), αλλά δεν είναι του χαρακτήρα και του επιπέδου μου...