Καρδιακούς θα μας κάνεις...
«Στο Πανθεσσαλικό η νίκη (πρέπει να) είναι αυτοσκοπός και μονόδρομος. Περιθώρια για νέα βαθμολογική απώλεια δεν υπάρχουν. Δεν με ενδιαφέρει τόσο ο τρόπος, όσο οι τρεις βαθμοί. Πέρυσι η ΑΕΚ το έκανε και με τους δύο τρόπους. Νίκησε και στις δύο περιπτώσεις. Με εντυπωσιακή απόδοση στο ματς της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος (4-0) και με συντηρητικό ποδόσφαιρο στα play off (1-0).»
Αυτό έγραφα στην προαναγγελία της αναμέτρησης και ανέφερα τι περίμενα ή (για την ακρίβεια τι θα ήθελα να δω) από την ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό στάδιο:
«Την ΑΕΚ να σκοράρει με μεγαλύτερα ποσοστά ευστοχίας και μικρότερο αριθμό τελικών προσπαθειών, να μην βρεθεί πίσω στο σκορ (το έχει "πάθει" σε όλα τα φετινά της παιχνίδια) και να διατηρήσει για μία φορά το "μηδέν" στην άμυνα (επίσης δεν το έχει καταφέρει φέτος).»
Νίκη (με κάθε τρόπο) ήρθε, την ΑΕΚ να σκοράρει με μεγαλύτερο ποσοστό ευστοχίας (τρία γκολ σε 14 τελικές, όταν στα δύο προηγούμενα παιχνίδια -με Πανσερραϊκό και Αντβέρπ- είχε δύο γκολ σε 53 τελικές!) έγινε. Δύο στα τέσσερα. Τί δεν μου βγήκε;
Το να διατηρήσουμε το "μηδέν" στην άμυνα και να μην δεχθούμε πρώτοι γκολ και "κυνηγάμε" το σκορ (όπως κάνουμε σε όλα τα φετινά μας παιχνίδια). Θυμάμαι τον τελικό του κυπέλλου (ο οποίος κατά σύμπτωση είχε διεξαχθεί επίσης στο Πανθεσσαλικό στάδιο).
«Αυτή την φορά η ΑΕΚ δεν νίκησε με τον τρόπο της και το ποδόσφαιρό της. Νίκησε με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της. Έκανε κατάθεση ψυχής και ομαδικού - μαχητικού πνεύματος» έγραφα μετά την επικράτηση επί του ΠΑΟΚ, με την ΑΕΚ να μένει από νωρίς με παίκτη λιγότερο.
Κάτι παρόμοιο (τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως) έγινε και κόντρα στον Βόλο. Την ΑΕΚ να μένει από νωρίς με παίκτη λιγότερο και τελικά να νικά. Βέβαια το σενάριο διαφοροποιείται σχετικά καθώς από την μία ο Βόλος δεν είναι ΠΑΟΚ (σε δυναμικότητα), αλλά από την άλλη η αποβολή του Μάνταλου ήρθε με την ΑΕΚ πίσω στο σκορ (κάτι που σαφώς αυξάνει τον συντελεστή δυσκολίας για τη νίκη).
Ποια ήταν τα δεδομένα πριν την σέντρα αλλά και στο ξεκίνημα της αναμέτρησης με τον Βόλο: η ΑΕΚ προερχόταν από ένα ενεργοβόρο παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης (λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα δηλαδή) κόντρα στην νταμπλούχο ομάδα του Βελγίου, Αντβέρπ, για τα play off του Champions League.
Στην (όποια) σωματική κόπωση συνυπολογίστε και την πνευματική - ψυχολογική που προέκυψε από τον αποκλεισμό. Στο (δεδομένο) rotation που θα έκανε ο Αλμέιδα δεν υπήρχαν ως επιλογές (ούτε κάν ως αλλαγή) οι Λιβάι Γκαρσία, Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, Ροδόλφο Πισάρο συν τον Πάολο Φερνάντες (τον έχουμε ξεχάσει αυτόν).
Ξεκινά το παιχνίδι και δέχεσαι γκολ... χωρίς καν να δημιουργήσει φάση ο αντίπαλος! Ένα αστείο λάθος και... 1-0. Δεν προλαβαίνεις να ξεπεράσεις την ψυχρολουσία και έρχεται η αποβολή του Μάνταλου στο 24ο λεπτό. Έχεις 75 λεπτά (μαζί με την καθυστερήσεις) και να ανατρέψεις το σκορ παρότι αγωνίζεσαι εκτός έδρας, κόντρα σε έναν ξεκούραστο αντίπαλο, με παίκτη λιγότερο!
Έτρεξες, πάλεψες, τα έδωσες όλα, το κυνήγησες μέχρι τέλους και δικαιώθηκες! Μεγάλη υπόθεση πραγματικά! Ενδιαφέρον στοιχείο: η ΑΕΚ βρήκε (και τα) τρία γκολ από στατικές φάσεις. Ίσως είναι η πρώτη φορά φέτος που τις αξιοποιεί σε τέτοιον βαθμό.
Ξεχώρισα στον "επικό" Βίντα, τον "βιονικό" Γιόνσον (κάποια στιγμή αναρωτιόμουν πόσους ξανθομάλληδες έχει η ΑΕΚ, ήταν παντού σε σημείο να νομίζεις ότι αγωνιζόταν και οι... κλώνοι του!), τον Τσούμπερ του πρώτου ημιχρόνου (και όχι μόνο για την γκολάρα, η "χορευτική" ενέργεια του 21ου λεπτού ήταν μαγική και οι δύο ντρίπλες και η πάσα "πάρε - βάλε") και τον εκπληκτικό Μουκουντί του δευτέρου μέρους. Σημαντική η προσφορά των αλλαγών (Σέρχιο, τρελοΆμραμπατ, Πινέδα, Σιμάνσκι, Ζίνι).
Θέματα προς συζήτηση:
1) Η αρχική ενδεκάδα. Περίμενα τουλάχιστον δύο αλλαγές στην άμυνα πιθανολογώντας ότι θα αφορούσαν στα δύο άκρα (θεωρώντας ότι με βάση το ματς με τον Πανσερραϊκό δεν θα πήγαινε σε νέο πείραμα στο κέντρο της άμυνας ο Αλμέιδα, σε ένα ματς δίχως αύριο - γιατί τέτοιο ήταν στο Πανθεσσαλικό). Τελικά η άμυνα δεν "πειράχθηκε".
Το δίδυμο Γιόνσον με Γαλανόπουλο στην μεσαία γραμμή το πέτυχα όπως και τον Ελίασον από δεξιά. Τον Τσούμπερ αριστερά δεν το περίμενα αλλά από την στιγμή που οι εναλλακτικές του ήταν ο "σκασμένος" Πινέδα και ο άπειρος Ζίνι είχε λογική. Όσον αφορά στην επίθεση το ότι επιλέχθηκε ο (βασικός και αναντικατάστατος το βράδυ της Πέμπτης) Πόνσε κάτι δείχνει για τον Φαν Βέερτ.
2) Η αγωνιστική νοοτροπία. Το έχω ξαναγράψει, η πρόσφατη φορά ήταν μετά την νίκη στην Κροατία. Έγραφα τότε:
«Ειδική μνεία σε όλες τις αλλαγές του Αλμέιδα για δύο λόγους: πρώτον γιατί όλες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση και δεύτερον γιατί απέδειξε ότι στόχος ήταν η νίκη και όχι η ισοπαλία. Αλήθεια ποιος προπονητής σε εκτός έδρας ματς Champions League θα άφηνε την ομάδα του με ένα αμυντικό χαφ (Γαλανόπουλο) με το σκορ στο 1-1 κι ενώ υπάρχει επαναληπτικός;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί που θα ακολουθούσαν την λογική του Αλμέιδα. Επίσης αυτό που μου άρεσε (ακόμη) περισσότερο είναι ότι οι ποδοσφαιριστές δεν αρκέστηκαν στο γκολ της νίκης (που θα είχες κάθε λόγο να θες να το διαφυλάξεις στις καθυστερήσεις που απέμεναν) αλλά κυνήγησαν και τρίτο γκολ!»
Την ίδια ακριβώς νοοτροπία είδα και στο Πανθεσσαλικό. Οι αλλαγές του Αλμέιδα αφορούσαν όλες την επιθετική λειτουργία της ομάδας παρότι η ΑΕΚ ήταν μπροστά στο σκορ. Δεν έγιναν αλλαγές (είτε στην μεσαία γραμμή, είτε στην άμυνα) για την ενίσχυση της ανασταλτικής λειτουργίας της ομάδας για να κρατήσει το σκορ (εννοώ να προσθέσεις ανασταλτικό χαφ ή αμυντικό κι όχι απλά να αλλάξεις προσωπα).
Οι αλλαγές Αραούχο, Ζίνι έγιναν με το σκορ στο 1-2. Στο φινάλε, μετά το 2-3, έβλεπα τους παίκτες της ΑΕΚ να προσπαθούν να βγάλουν αντεπίθεση και για τέταρτο γκολ, αντί να φύγουν στα πλάγια να καλύψουν την μπάλα με το σώμα για να κερδίσουν κάποιο φάουλ ή πλάγιο "ροκανίζοντας" τον χρόνο. Σωστή ή λάθος αντιμετώπιση; Μεγάλο θέμα συζήτησης, αλλά ίσως να μην είναι "κακό" να γίνει λίγο περισσότερο κυνική η ομάδα.
3) Η ομάδα παρότι δεν είναι καλά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν παρατά κανένα (μα κανένα) παιχνίδι. Δεν απογοητεύεται και κυνηγά το γκολ μέχρι τέλους! Στην Κροατία πήρε την νίκη (1-2) στο 90ό λεπτό (με τον Γαλανόπουλο).
Στην Αθήνα με την Δυναμό Ζάγκρεμπ σκόραρε δύο φορές στις καθυστερήσεις (90+2' Αραούχο, 90+10' Βίντα) μετέτρεψε το 0-2 σε 2-2 και προκρίθηκε! Στον επαναληπτικό με την Αντβέρπ σκόραρε ο Αραούχο στο 90ό λεπτό (αλλά δεν αποδείχθηκε αρκετό).
Στον Βόλο σκόραρε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων με τον Άμραμπατ και πήρε την νίκη. Η ΑΕΚ στη διάρκεια του 90λεπτου έχει πετύχει τέσσερα γκολ, από το 90' και μετά... πέντε τέρματα!
Όλοι αγαπάμε τα ποδοσφαιρικά "θρίλερ", αλλά παιδιά (Αλμέιδα και παίκτες) είμαι σίγουρος ότι δεν θέλετε να μειωθεί ο αριθμός των φίλων της ομάδας επειδή μας οδηγείτε σε... καρδιακό επεισόδιο, έτσι;
Αυτό έγραφα στην προαναγγελία της αναμέτρησης και ανέφερα τι περίμενα ή (για την ακρίβεια τι θα ήθελα να δω) από την ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό στάδιο:
«Την ΑΕΚ να σκοράρει με μεγαλύτερα ποσοστά ευστοχίας και μικρότερο αριθμό τελικών προσπαθειών, να μην βρεθεί πίσω στο σκορ (το έχει "πάθει" σε όλα τα φετινά της παιχνίδια) και να διατηρήσει για μία φορά το "μηδέν" στην άμυνα (επίσης δεν το έχει καταφέρει φέτος).»
Νίκη (με κάθε τρόπο) ήρθε, την ΑΕΚ να σκοράρει με μεγαλύτερο ποσοστό ευστοχίας (τρία γκολ σε 14 τελικές, όταν στα δύο προηγούμενα παιχνίδια -με Πανσερραϊκό και Αντβέρπ- είχε δύο γκολ σε 53 τελικές!) έγινε. Δύο στα τέσσερα. Τί δεν μου βγήκε;
Το να διατηρήσουμε το "μηδέν" στην άμυνα και να μην δεχθούμε πρώτοι γκολ και "κυνηγάμε" το σκορ (όπως κάνουμε σε όλα τα φετινά μας παιχνίδια). Θυμάμαι τον τελικό του κυπέλλου (ο οποίος κατά σύμπτωση είχε διεξαχθεί επίσης στο Πανθεσσαλικό στάδιο).
«Αυτή την φορά η ΑΕΚ δεν νίκησε με τον τρόπο της και το ποδόσφαιρό της. Νίκησε με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της. Έκανε κατάθεση ψυχής και ομαδικού - μαχητικού πνεύματος» έγραφα μετά την επικράτηση επί του ΠΑΟΚ, με την ΑΕΚ να μένει από νωρίς με παίκτη λιγότερο.
Κάτι παρόμοιο (τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως) έγινε και κόντρα στον Βόλο. Την ΑΕΚ να μένει από νωρίς με παίκτη λιγότερο και τελικά να νικά. Βέβαια το σενάριο διαφοροποιείται σχετικά καθώς από την μία ο Βόλος δεν είναι ΠΑΟΚ (σε δυναμικότητα), αλλά από την άλλη η αποβολή του Μάνταλου ήρθε με την ΑΕΚ πίσω στο σκορ (κάτι που σαφώς αυξάνει τον συντελεστή δυσκολίας για τη νίκη).
Ποια ήταν τα δεδομένα πριν την σέντρα αλλά και στο ξεκίνημα της αναμέτρησης με τον Βόλο: η ΑΕΚ προερχόταν από ένα ενεργοβόρο παιχνίδι το βράδυ της Πέμπτης (λιγότερο από τρία εικοσιτετράωρα δηλαδή) κόντρα στην νταμπλούχο ομάδα του Βελγίου, Αντβέρπ, για τα play off του Champions League.
Στην (όποια) σωματική κόπωση συνυπολογίστε και την πνευματική - ψυχολογική που προέκυψε από τον αποκλεισμό. Στο (δεδομένο) rotation που θα έκανε ο Αλμέιδα δεν υπήρχαν ως επιλογές (ούτε κάν ως αλλαγή) οι Λιβάι Γκαρσία, Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς, Ροδόλφο Πισάρο συν τον Πάολο Φερνάντες (τον έχουμε ξεχάσει αυτόν).
Ξεκινά το παιχνίδι και δέχεσαι γκολ... χωρίς καν να δημιουργήσει φάση ο αντίπαλος! Ένα αστείο λάθος και... 1-0. Δεν προλαβαίνεις να ξεπεράσεις την ψυχρολουσία και έρχεται η αποβολή του Μάνταλου στο 24ο λεπτό. Έχεις 75 λεπτά (μαζί με την καθυστερήσεις) και να ανατρέψεις το σκορ παρότι αγωνίζεσαι εκτός έδρας, κόντρα σε έναν ξεκούραστο αντίπαλο, με παίκτη λιγότερο!
Έτρεξες, πάλεψες, τα έδωσες όλα, το κυνήγησες μέχρι τέλους και δικαιώθηκες! Μεγάλη υπόθεση πραγματικά! Ενδιαφέρον στοιχείο: η ΑΕΚ βρήκε (και τα) τρία γκολ από στατικές φάσεις. Ίσως είναι η πρώτη φορά φέτος που τις αξιοποιεί σε τέτοιον βαθμό.
Ξεχώρισα στον "επικό" Βίντα, τον "βιονικό" Γιόνσον (κάποια στιγμή αναρωτιόμουν πόσους ξανθομάλληδες έχει η ΑΕΚ, ήταν παντού σε σημείο να νομίζεις ότι αγωνιζόταν και οι... κλώνοι του!), τον Τσούμπερ του πρώτου ημιχρόνου (και όχι μόνο για την γκολάρα, η "χορευτική" ενέργεια του 21ου λεπτού ήταν μαγική και οι δύο ντρίπλες και η πάσα "πάρε - βάλε") και τον εκπληκτικό Μουκουντί του δευτέρου μέρους. Σημαντική η προσφορά των αλλαγών (Σέρχιο, τρελοΆμραμπατ, Πινέδα, Σιμάνσκι, Ζίνι).
Θέματα προς συζήτηση:
1) Η αρχική ενδεκάδα. Περίμενα τουλάχιστον δύο αλλαγές στην άμυνα πιθανολογώντας ότι θα αφορούσαν στα δύο άκρα (θεωρώντας ότι με βάση το ματς με τον Πανσερραϊκό δεν θα πήγαινε σε νέο πείραμα στο κέντρο της άμυνας ο Αλμέιδα, σε ένα ματς δίχως αύριο - γιατί τέτοιο ήταν στο Πανθεσσαλικό). Τελικά η άμυνα δεν "πειράχθηκε".
Το δίδυμο Γιόνσον με Γαλανόπουλο στην μεσαία γραμμή το πέτυχα όπως και τον Ελίασον από δεξιά. Τον Τσούμπερ αριστερά δεν το περίμενα αλλά από την στιγμή που οι εναλλακτικές του ήταν ο "σκασμένος" Πινέδα και ο άπειρος Ζίνι είχε λογική. Όσον αφορά στην επίθεση το ότι επιλέχθηκε ο (βασικός και αναντικατάστατος το βράδυ της Πέμπτης) Πόνσε κάτι δείχνει για τον Φαν Βέερτ.
2) Η αγωνιστική νοοτροπία. Το έχω ξαναγράψει, η πρόσφατη φορά ήταν μετά την νίκη στην Κροατία. Έγραφα τότε:
«Ειδική μνεία σε όλες τις αλλαγές του Αλμέιδα για δύο λόγους: πρώτον γιατί όλες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση και δεύτερον γιατί απέδειξε ότι στόχος ήταν η νίκη και όχι η ισοπαλία. Αλήθεια ποιος προπονητής σε εκτός έδρας ματς Champions League θα άφηνε την ομάδα του με ένα αμυντικό χαφ (Γαλανόπουλο) με το σκορ στο 1-1 κι ενώ υπάρχει επαναληπτικός;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί που θα ακολουθούσαν την λογική του Αλμέιδα. Επίσης αυτό που μου άρεσε (ακόμη) περισσότερο είναι ότι οι ποδοσφαιριστές δεν αρκέστηκαν στο γκολ της νίκης (που θα είχες κάθε λόγο να θες να το διαφυλάξεις στις καθυστερήσεις που απέμεναν) αλλά κυνήγησαν και τρίτο γκολ!»
Την ίδια ακριβώς νοοτροπία είδα και στο Πανθεσσαλικό. Οι αλλαγές του Αλμέιδα αφορούσαν όλες την επιθετική λειτουργία της ομάδας παρότι η ΑΕΚ ήταν μπροστά στο σκορ. Δεν έγιναν αλλαγές (είτε στην μεσαία γραμμή, είτε στην άμυνα) για την ενίσχυση της ανασταλτικής λειτουργίας της ομάδας για να κρατήσει το σκορ (εννοώ να προσθέσεις ανασταλτικό χαφ ή αμυντικό κι όχι απλά να αλλάξεις προσωπα).
Οι αλλαγές Αραούχο, Ζίνι έγιναν με το σκορ στο 1-2. Στο φινάλε, μετά το 2-3, έβλεπα τους παίκτες της ΑΕΚ να προσπαθούν να βγάλουν αντεπίθεση και για τέταρτο γκολ, αντί να φύγουν στα πλάγια να καλύψουν την μπάλα με το σώμα για να κερδίσουν κάποιο φάουλ ή πλάγιο "ροκανίζοντας" τον χρόνο. Σωστή ή λάθος αντιμετώπιση; Μεγάλο θέμα συζήτησης, αλλά ίσως να μην είναι "κακό" να γίνει λίγο περισσότερο κυνική η ομάδα.
3) Η ομάδα παρότι δεν είναι καλά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν παρατά κανένα (μα κανένα) παιχνίδι. Δεν απογοητεύεται και κυνηγά το γκολ μέχρι τέλους! Στην Κροατία πήρε την νίκη (1-2) στο 90ό λεπτό (με τον Γαλανόπουλο).
Στην Αθήνα με την Δυναμό Ζάγκρεμπ σκόραρε δύο φορές στις καθυστερήσεις (90+2' Αραούχο, 90+10' Βίντα) μετέτρεψε το 0-2 σε 2-2 και προκρίθηκε! Στον επαναληπτικό με την Αντβέρπ σκόραρε ο Αραούχο στο 90ό λεπτό (αλλά δεν αποδείχθηκε αρκετό).
Στον Βόλο σκόραρε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων με τον Άμραμπατ και πήρε την νίκη. Η ΑΕΚ στη διάρκεια του 90λεπτου έχει πετύχει τέσσερα γκολ, από το 90' και μετά... πέντε τέρματα!
Όλοι αγαπάμε τα ποδοσφαιρικά "θρίλερ", αλλά παιδιά (Αλμέιδα και παίκτες) είμαι σίγουρος ότι δεν θέλετε να μειωθεί ο αριθμός των φίλων της ομάδας επειδή μας οδηγείτε σε... καρδιακό επεισόδιο, έτσι;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου