Τελικά μας... «έσωσε» το 4-2-3-1;

Στο 85ο λεπτό της επαναληπτικής αναμέτρησης με τον Άρη Λεμεσού, ο σχηματισμός της ΑΕΚ άλλαξε σε 4-2-3-1 με τους Κοϊτά (δεξιά) και Κουτέσα (αριστερά) στα άκρα, "δεκάρι" τον Γκατσίνοβιτς και μπροστά τον Ζίνι (και αργότερα τον Γιόβιτς), ενώ Λιούμπισιτς και Μαρίν αγωνίσθηκαν στον χώρο της μεσαίας γραμμής (κάτι σαν double pivot).

Με αυτή την αγωνιστική διάταξη η ΑΕΚ σκόραρε δύο φορές (στην παράταση, με τον Ντέρεκ Κουτέσα και τον Λούκα Γιόβιτς), μετέτρεψε την ισοπαλία (1-1) σε νίκη (με 3-1) και πήρε το εισιτήριο για τα play off του Conference League.

Έκτοτε έχει "ανοίξει" (εκ νέου) μία κουβέντα μεταξύ των φίλων της ομάδας για το αν (και κατά πόσο) ο ρόμβος είναι κατάλληλος για την ΑΕΚ, γιατί δεν αγωνίζεται με εξτρέμ ειδικά όταν διαθέτει καλές επιλογές για τα άκρα (πχ Κουτέσα, Ελίασον), γιατί ο Νίκολιτς "χαραμίζει" τα εξτρέμ ζητώντας τους να παίζουν πιο εσωτερικά, στον άξονα κι όχι από τα άκρα που είναι ο φυσικός τους χώρος δράσης και διάφορα άλλα παρεμφερή.

Που στηρίζουν αυτή την θέση τους και την άποψή τους; Στο ότι μόλις η ΑΕΚ το "γύρισε" σε 4-2-3-1 σκόραρε δύο φορές και προκρίθηκε. Είναι όμως έτσι; Τελικά μας "έσωσε" το 4-2-3-1;

Αρχικά αν το 4-2-3-1 μετέτρεψε το 1-1 σε 3-1 στην ρεβάνς δεν έκανε κάτι αντίστοιχο (και) στο πρώτο παιχνίδι, στο οποίο άλλαξε επίσης την διάταξη ο Νίκολιτς, όμως όχι γκολ δεν βρήκαμε - αλλά δεν δημιουργήσαμε ούτε... υποψία ευκαιρίας.

Η ΑΕΚ στο τελευταίο ημίωρο στην Κύπρο είχε από το κέντρο και μπροστά τους Πινέδα, Περέιρα στην μεσαία γραμμή και τριπλέτα -πίσω από τον σέντερ φορ Πιερό- τους Κοϊτά, Κουτέσα και Γκατσίνοβιτς. Ίδια διάταξη, όχι μόνο τελείως διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά και τελείως διαφορετική αγωνιστική εικόνα.

Στο Κύπρο το παιχνίδι "έσβησε". Καμία καλή στιγμή των γηπεδούχων και ένα (πολύ άστοχο) σουτ του Πήλιου στο 89ο λεπτό για την ΑΕΚ. Στην Νέα Φιλαδέλφεια η ΑΕΚ δημιούργησε πέντε πολύ καλές στιγμές, εκ των οποίων οι δύο κατέληξαν στα δίχτυα του Βανά και η ομάδα της Λεμεσού είχε δύο δοκάρια και άλλες τέσσερις καλές στιγμές.

Ίδιες ομάδες, ίδια διάταξη της ΑΕΚ, για -περίπου- το ίδιο χρονικό διάστημα και όμως το αποτέλεσμα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο! Γιατί το 4-2-3-1 βοήθησε στο δεύτερο ματς κι όχι στο πρώτο; Η προσέγγιση είναι μάλλον απλοϊκή και αφελής. Κάθε παιχνίδι (ακόμη και με τον ίδιο αντίπαλο) είναι διαφορετικό και απαιτεί διαφορετικούς χειρισμούς.

Η διάταξη μίας ομάδας είναι δευτερευούσης σημασίας. Η στόχευση και οι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται είναι το βασικό και το πρωτεύων. Αυτό εξηγεί και την διαφορετική εικόνα των δύο αναμετρήσεων στο χρονικό διάστημα που η ΑΕΚ εφάρμοσε την ίδια διάταξη (4-2-3-1).

Στο πρώτο ματς η ομάδα αρκέσθηκε στο ισόπαλο 2-2 (καθώς υπήρχε ρεβάνς στον ορίζοντα) και το "έσβησε" το παιχνίδι, καμία απειλή και καμία δημιουργία. Στο δεύτερο παιχνίδι η ΑΕΚ ήθελε (αποκλειστικά) την νίκη, δημιούργησε και απειλήθηκε συνάμα.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε κάτι: η ΑΕΚ του Μάρκο Νίκολιτς ΔΕΝ παίζει (μέχρι τώρα τουλάχιστον και αυτό το "μέχρι τώρα" θα το επαναλαμβάνω συχνά, γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμη για όλους) ρόμβο (το αποκαλούμενο και διαμάντι) ούτε σε φάση επίθεσης, ούτε σε φάση άμυνας.

Κατά βάση 4-4-2 (ή 4-3-1-2 αν ο Μάρκο προτιμήσει επιθετικό αντί για τέταρτο κεντρικό μέσο, όπως έκανε πριν από την ενσωμάτωση του Μαρίν) ενισχυμένου άξονα (χωρίς ακραίους μεσοεπιθετικούς δηλαδή) παίζουμε, με διαφορετική διάταξη όταν δημιουργούμε και διαφορετική όταν αμυνόμαστε.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ομάδα δεν θα έχει παίκτες στα άκρα για να "ανοίγουν" το γήπεδο (πχ δείτε, στην φάση του πέναλτι που κερδίζει ο Πήλιος, ο Πινέδα έχει βγει στο πλάι από αριστερά για να δώσει πλάτος αλλά και για να δημιουργήσει χώρο για το "μπάσιμο" του Σταύρου που δεν πλαγιοκόπησε, αλλά συνέκλινε).

Κρίθηκε εν τέλει η πρόκριση στην αλλαγή διάταξης;

Εν μέρει ναι, αν και ουσιαστικά κρίθηκε στις (επιτυχημένες) αλλαγές του Νίκολιτς [με τον Πήλιο να έχει έμμεση συμμετοχή σε δύο γκολ, τον Κουτέσα επίσης σε δύο (γκολ και ασίστ) και τον Γιόβιτς στο τρίτο, ενώ σημαντική συνεισφορά είχαν και ο "Γκάτσι" με τον Κοϊτά, από την εκπληκτική του πάσα - κλειδί ξεκινά το τρίτο γκολ] και στον παράγοντα τύχη (χωρίς αυτήν δεν πας πουθενά) τόσο στην φάση του 2-1 (που φέρει -μερική- ευθύνη ο Βανά), όσο και του 3-1 η οποία ξεκινά από το... δοκάρι του Κοκόριν (μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αντί για 2-2 το ματς έγινε 3-1 και "κλείδωσε" η πρόκριση).

Τελικά ποια είναι η καλύτερη διάταξη για να αγωνισθεί η φετινή ΑΕΚ (με βάση και το υλικό που διαθέτει); 4-2-3-1; 4-4-2 (είτε κλασικό, είτε με ρόμβο); 4-3-3; 3-5-2; 3-4-3; Κάποια άλλη; Αυτή που κρίνει (ως καλύτερη) ο μόνος αρμόδιος, ο προπονητής της ομάδας. Όλα τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα...