Μία διδακτική ήττα και η απουσία του «Πετράν»

Παλαιότερα παρακολουθούσα (πάρα) πολλούς αγώνες ποδοσφαίρου (και μπάσκετ επίσης). Τα περισσότερα παιχνίδια του Ελληνικού πρωταθλήματος, άλλα πρωταθλήματα και (κυρίως) διεθνείς διοργανώσεις είτε σε επίπεδο συλλόγων είτε σε επίπεδο Εθνικών ομάδων.

Πλέον (εδώ και αρκετά χρόνια) βλέπω (σχεδόν αποκλειστικά) μόνο τα παιχνίδια της ΑΕΚ και της Εθνικής μας, όχι μόνο τα επίσημα αλλά ακόμη και τα φιλικά ματς. Συνειδητή επιλογή λόγω έλλειψης πλέον (τόσου) ελεύθερου χρόνου και παράλληλα άλλων προτεραιοτήτων και ενδιαφερόντων.

Ανοίγει μικρή παρένθεση: στις 7 Ιουνίου 2003 η Ελλάδα φιλοξενήθηκε από την Ισπανία. Σαββατόβραδο το παιχνίδι, είχα ως δεδομένο ότι θα ήταν "πολλά με λίγα" (ότι θα χάσουμε δηλαδή) και προτίμησα να μην "σπαταλήσω" την έξοδο του Σαββάτου για να δω το παιχνίδι.

Όταν έμαθα ότι η Εθνική μας νίκησε με 1-0 χάρη στο γκολ του Γιαννακόπουλου είπα ότι δεν ξαναχάνω παιχνίδι της. Έτσι κι έγινε. Δεν θυμάμαι να έχω χάσει κάποιο ματς της Εθνικής έκτοτε, τα τελευταία 22 έτη δηλαδή, κλείνει η μικρή παρένθεση.

Η εμφάνιση κόντρα στην Δανία με σόκαρε. Όχι η ήττα, όχι το βαρύ σκορ (0-3), αλλά η εμφάνιση. Ως AEKology έχουμε γράψει στο παρελθόν δύο άρθρα για την ΑΕΚ του Αλμέιδα υπό τον τίτλο "Έπεσε όρθια, με το ποδόσφαιρό της". Ένα μετά τον αποκλεισμό από την Αντβέρπ κι ένα μετά από το παιχνίδι στο Άμστερνταμ με τον Άγιαξ.

Το ίδιο μπορώ μπορώ να πω και για την αναμέτρηση της Εθνικής με την Δανία: έπεσε όρθια, με το ποδόσφαιρό της. Προτίμησε να αντιμετωπίσει την καλύτερη ομάδα του ομίλου (Δανία) με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε την ασθενέστερη (Λευκορωσία).

Φουλ επιθετικά με πίεση ψηλά, προτιμώντας ποδοσφαιριστές που είναι καλύτεροι με την μπάλα στα πόδια στο δημιουργικό κομμάτι, ακόμη κι αν υστερούν ανασταλτικά (πχ Κουρμπέλης αντί Σιώπη ή Βαγιαννίδης αντί Ρότα). Δεν πήγε σε πιο συντηρητική προσέγγιση απέναντι στο φαβορί του ομίλου. Δεν υπονοώ ότι δεν έπραξε σωστά (κατόπιν εορτής είναι πολύ εύκολο αυτό και καθόλου δίκαιο), αλλά όταν είδε ότι το "πράγμα δεν τραβάει" ίσως έπρεπε να παρέμβει (ο Ιβάν).

Δεν αναφέρομαι στις αρχικές επιλογές (όπου ο καθένας έχει την δική του άποψη - πχ εγώ θα έβαζα στον άξονα Σιώπη, Κουρμπέλη και μπροστά τους -στο "δέκα"- τον Ζαφείρη, εξάλλου εκεί αγωνίζεται κατά βάση στην Σλάβια και θα προτιμούσα τον Ρότα στο δεξί άκρο της άμυνας, ο οποίος είναι καλύτερος ανασταλτικά από τον -εξαιρετικό κατά τα άλλα- Βαγιαννίδη), αλλά στην προσέγγιση κατά την διάρκεια του αγώνα.

Βλέπεις την Εθνική να αδυνατεί να βγάλει την μπάλα από την άμυνά της, να αλλάξει δεύτερη πάσα, να περάσει το κέντρο και η πρώτη σου αλλαγή είναι ένας εξτρέμ (Μασούρας); Γιατί; Έπρεπε να δεις τον Αντρέας Κρίστιανσεν να διανύει το μισό γήπεδο ανενόχλητος και να σουτάρει αμαρκάριστος (για το 0-2) για να μπει ο καλύτερος ανασταλτικός μέσος που διαθέτουμε (Σιώπης);

Η (βασική) απορία μου όμως είναι άλλη: όταν δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε την μπάλα γιατί βάζουμε εξτρέμ και (μετά το 0-2) αμυντικό χαφ ή φέρνουμε τον Μπακασέτα στο "οκτώ" (δίπλα στον Σιώπη) και δεν πήρε καθόλου χρόνο συμμετοχής ο Μάνταλος;

Υπάρχει καλύτερος ποδοσφαιριστής (από αυτούς που κλήθηκαν και δεν χρησιμοποιήθηκαν εννοώ) στην ρύθμιση της κυκλοφορίας, στον έλεγχο του ρυθμού και στο passing game από τον "Πετράν", ο οποίος έχει κάνει ήδη οκτώ (8) παιχνίδια στην τρέχουσα σεζόν και βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση (με τρεις ασίστ και ένα γκολ συν τις άλλοις);

Με ποιο σκεπτικό δεν χρησιμοποιήθηκε και μάλιστα ως πρώτη αλλαγή, από την στιγμή που το βασικό πρόβλημά μας είναι η... ειδικότητά του; Δηλαδή αν έπαιζε ο Μάνταλος θα κερδίζαμε; Αυτό δεν μπορούμε το ξέρουμε. Απλά λέμε την πλέον ορθολογική επιλογή για την συγκεκριμένη συνθήκη. Το δεδομένο (τακτικό) πρόβλημα της Εθνικής που είδαμε από την μία και ένας παίκτης που έχει ακριβώς τα τεχνικά χαρακτηριστικά, την εμπειρία και την προσωπικότητα που χρειάζονται (για να λυθεί το πρόβλημα) από την άλλη.

ΥΓ.1 Καμία καταστροφολογία, καμία ισοπέδωση, κανένας μηδενισμός. Η νέα "φουρνιά" της Εθνικής είναι γενιά με πολύ ταλέντο, έναν εξαιρετικό προπονητή και θα δούμε ωραία πράγματα στο (κοντινό και μακρινό) μέλλον. Υπάρχουν προοπτικές και αυτές οι ήττες (κυρίως με τον τρόπο που ήρθε η συγκεκριμένη) πρέπει να είναι διδακτικές.

ΥΓ.2 Ως προς την Εθνική προσπαθώ (και σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι τα καταφέρνω) να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Τι εννοώ; Όσο κι αν υπάρχει μία extra συμπάθεια στους διεθνείς που παίζουν στην (όποια) ομάδα μας, στις κρίσεις μου δεν παίζει ρόλο το ποιος είναι ο σύλλογος του εκτάστοτε ποδοσφαιριστή, είτε αγωνίζεται στην ομάδα μας είτε σε κάποιον από τους ανταγωνιστές μας είτε στο εξωτερικό.

Εστιάζω αποκλειστικά στο ποιες είναι οι ικανότητές του - δυνατότητές του, ποιος ταιριάζει περισσότερο στο προφίλ της αναμέτρησης και στην αγωνιστική ταυτότητα της Εθνικής και φυσικά ποιος βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση την δεδομένη χρονική στιγμή.

ΥΓ.3 Κατανοώ (πλήρως) ότι μετά από μία ήττα οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν... έπαιξαν (και γλίτωσαν την φθορά), αλλά στην περίπτωση Μάνταλου που έθεσα δεν έχει να κάνει (μόνο) με το πρόσωπο, αλλά με τις ανάγκες του παιχνιδιού και τα χαρακτηριστικά του Πέτρου (έλεγχος ρυθμού και κυκλοφορία μπάλας) που ήταν ακριβώς ότι έλειπε από την Εθνική και δεν τα έχει κανείς άλλος από την αποστολή της Εθνικής.

ΥΓ.4 Επειδή βλέπω τις... ενστάσεις να έρχονται (ακόμη και από φίλους της ΑΕΚ) επειδή έγραψα ότι έπρεπε να ξεκινήσει ο Ρότα αντί του Βαγιαννίδη, να πω ότι η προσέγγισή μου έχει να κάνει αποκλειστικά με τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου αγώνα και όχι με το ποιος είναι καλύτερος (γενικά) ως ποδοσφαιριστής.

Θεωρώ ότι ο Λάζαρος είναι καλύτερος ανασταλτικά από τον Βαγιαννίδη (που είναι και το στοιχείο που υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα κομμάτια του παιχνιδιού) και συνεπώς σε αυτό το παιχνίδι ο πρώτος ταίριαζε περισσότερο. Εξάλλου εμφάνιση όπως αυτή του Λάζαρου στο Wembley ο Γιώργος δεν έχει κάνει (ακόμη τουλάχιστον) με την Εθνική.