Η ΑΕΚ "έπεσε" όρθια, με το ποδόσφαιρό της
Έγραφα στην προαναγγελία της εντός έδρας αναμέτρησης με την Αντβέρπ ότι οι πιθανότητες πρόκρισης ήταν υπέρ (60%, έναντι 40% της ΑΕΚ) της ομάδας του Βελγίου. Δεν ήταν τυχαία "μαντεψιά", εικασία ή καφενειακή προσέγγιση.
Η πρόβλεψη στηρίχθηκε στο πως "διάβασα" το ζευγάρι στο πρώτο παιχνίδι και πως είδα την ΑΕΚ στα τέσσερα πρώτα επίσημα παιχνίδια της σεζόν. Καλώς ή κακώς ήμασταν υποχρεωμένοι να "κυνηγάμε" το σκορ από την σέντρα της αναμέτρησης (λόγω της ήττας στο πρώτο παιχνίδι) απέναντι σε ένα σύνολο με εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία (φάνηκε από το πρώτο ματς), τουλάχιστον κόντρα σε ομάδες του δικού μας επιπέδου.
Ήταν δεδομένο πως θα πήγαινε το παιχνίδι. Η Αντβέρπ ξεκίνησε υπερασπιζόμενη το υπέρ της 1-0 και θα έψαχνε τις στιγμές της. Έτσι κι έγινε. Ακούω διάφορα. Ότι η ΑΕΚ δεν ήταν καλή, ότι της έλειψε η φρεσκάδα ή η φαντασία και η έμπνευση και διάφορα άλλα παρόμοια και παρεμφερή. Διαφωνώ.
Η ΑΕΚ δεν ήταν κατώτερη της περσινής ντεμπούχου ομάδας. Είχε ρυθμό, πίεσε ψηλά, προσπάθησε να "πνίξει" την Αντβέρπ και να την οδηγήσει σε κάποιο λάθος (στην άμυνά της). Γιατί δεν της βγήκε το πλάνο; Γιατί όλα αυτά δεν αρκούσαν (ενώ στο πρωτάθλημα... περίσσευαν).
Μία γρήγορη ανάγνωση - "ματιά" στα στατιστικά της αναμέτρησης στην Νέα Φιλαδέλφεια με βάση την επίσημη ιστοσελίδα της διοργανώτριας αρχής (UEFA):
Η ΑΕΚ είχε ποσοστό κατοχής 57% (43% η Αντβέρπ), 19 τελικές προσπάθειες, 73 επιθέσεις (μόλις 26 οι Βέλγοι), 479 ολοκληρωμένες - επιτυχημένες πάσες με το υψηλότατο ποσοστό 84% (η Αντβέρπ είχε πολύ λιγότερες, 264), εννέα (9) κόρνερ έναντι ενός, 47 ανακτήσεις μπάλας, ενώ οι ποδοσφαιριστές του Ματίας Αλμέιδα έτρεξαν συνολικά 117 χιλιόμετρα στο παιχνίδι.
Σας φαίνονται όλα τα παραπάνω ως αριθμοί που καταδεικνύουν ότι η ΑΕΚ (με την Αντβέρπ) ήταν κατώτερη της περσινής νταμπλούχου ομάδας; Η Αντβέρπ είχε μελετήσει άψογα τον αντίπαλό της, σε κάθε τεχνική (ατομική και ομαδική) και τακτική λεπτομέρεια. Είχε δουλέψει πάρα πολύ στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ. Θυμηθείτε πως μπήκε το γκολ της ισοφάρισης, του Σέρχιο.
Ο Ελίασον σεντράρει κατά κανόνα με το αριστερό πόδι (παρότι παίζει από δεξιά). Στο γκολ του Σέρχιο σέντραρε με το δεξί. Δείτε προσεκτικά την φάση. Ο ποδοσφαιριστής που τον μαρκάρει έχει κλείσει τον χώρο για να μην του επιτρέψει να βγάλει σέντρα με το αριστερό. Δεν του "βγήκε" στην συγκεκριμένη φάση, αλλά στο σύνολο του αγωνιστικού χρόνου της αναμέτρησης λειτούργησε εξαιρετικά για την Αντβέρπ.
Δεύτερο παράδειγμα, ο (σχετικά καλός στο πρώτο ημίχρονο) Πόνσε. Μπορεί να μην βρήκε δίχτυα αλλά ήταν κινητικός, ενεργητικός, έβγαινε σε θέση βολής και ταλαιπώρησε τους δύο κεντρικούς αμυντικούς της Αντβέρπ. Στο δεύτερο μέρος "εξαφανίστηκε" από το γήπεδο.
Ναι, ίσως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως δικαιολογία την (ατομική) κόπωση ή το γεγονός ότι η ομάδα δεν είχε την φρεσκάδα (και κατ επέκταση την πίεση) του πρώτου ημιχρόνου. Κατ εμέ ο βασικότερος λόγος είναι ότι επειδή δεν αγωνιζόταν στην ΑΕΚ και δεν τον είχαν μελετήσει κι επειδή είναι διαφορετικού τύπου φορ από τον Λιβάι (πάνω σε αυτόν είχαν καταστρώσει τα πλάνα τους) τον "διάβασαν" στο πρώτο ημίχρονο (συν όσο αγωνίσθηκε στην Αμβέρσα) και τον "εξαφάνισαν" στο δεύτερο!
Όλοι σταθήκαμε (δικαίως) στο ότι ήταν κατώτεροι του αναμενομένου οι Γκατσίνοβιτς, Τσούμπερ, Άμραμπατ, Ελίασον (παρά την ασίστ). Δεν βρέθηκαν σε κακή ημέρα, τους "απέκοψε" από το παιχνίδι η πολύ διαβασμένη (και εφαρμοσμένη γιατί από την θεωρία στην πράξη υπάρχει απόσταση) ανασταλτική λειτουργία της Βέλγικης ομάδας.
Με βάση όσα παρουσίασαν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή (το τονίζω για την χρονική στιγμή γιατί πχ τον Οκτώβριο ή τον Δεκέμβριο μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά τα δεδομένα) οι δύο ομάδες, δέκα φορές να τεθούν αντιμέτωπες, τις επτά ή τις οκτώ θα περνούσε η Αντβέρπ.
Όπως γράφω και στον τίτλο η ΑΕΚ "έπεσε" (αποκλείστηκε δηλαδή) όρθια, με το δικό της στυλ και το δικό της ποδόσφαιρο. Δεν προσπάθησε να παίξει κάτι διαφορετικό, δεν πήγε συντηρητικά σε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας (τέτοιο έπρεπε να παίξει κατά την γνώμη μου, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να το υποστηρίξει).
Προσπάθησε από την αρχή (και των δύο αγώνων) να επιβάλει το παιχνίδι της και να νικήσει με τον τρόπο που κατέκτησε το νταμπλ. Είναι ενδεδειγμένος αυτός ο τρόπος για Ευρώπη; Θέμα που σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα, καθώς επιχειρήματα θα υπάρξουν και από τις δύο πλευρές.
Τολμώ να πω όμως πως με τον Μανόλο στον πάγκο (και το τωρινό ρόστερ) η ΑΕΚ είχε (κατά πολύ) αυξημένες πιθανότητες να προκριθεί. Κι αυτό γιατί συνήθως το κυριαρχικό ποδόσφαιρο, το να επιβάλω το παιχνίδι μου δηλαδή και να κλείνω τον αντίπαλο στο δικό του μισό του γηπέδου είναι (εξαιρετικό και άκρως θεαματικό, αλλά) αποδοτικό όταν είσαι το φαβορί της αναμέτρησης. Είναι εύκολο να το υποστηρίξεις κόντρα σε ομάδες κοντά στο δικό σου επίπεδο (και πιο κάτω).
Ειδάλλως πας σε πιο συντηρητικό ποδόσφαιρο, κλείνεις τους διαδρόμους, προσπαθείς κυρίως να διατηρήσεις το "μηδέν" στην εστία σου και μετά να εκμεταλλευθείς τις όποιες στιγμές σου παρουσιαστούν. Ξεκινάς από το "δεν χάνω" και αν σου προκύψει νίκη έχει καλώς. Δεν είναι ντροπή να βάλεις την ουσία (νίκη) πάνω από το θέαμα. Ακόμη και η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε το Champions League με συνταγή... Μουρίνιο στον τελικό και όχι με τον κλασικό τρόπο του Γκουαρδιόλα!
Η ΑΕΚ ΔΕΝ ήταν φαβορί ούτε με την Δυναμό Ζάγκρεμπ, ούτε με την Αντβέρπ. Με τους Κροάτες προκρίθηκε επειδή «κοιμήθηκε ο θεός», με τους Βέλγους δεν «κοιμήθηκε» και αποκλείσθηκε. Τόσο απλό είναι. Τελικά δεν ξέρω τι με "πείραξε" περισσότερο: ο αποκλεισμός ή η αίσθηση της ανημποριάς (το ότι θέλαμε, τα δώσαμε όλα, αλλά αυτό δεν αρκούσε, δεν μπορούσαμε);
Ως κατακλείδα να σταθώ στον εξαιρετικό Πινέδα, ο οποίος -για τουλάχιστον μία ώρα αγώνα- ήταν καταπληκτικός! Μου άρεσε και το κεντρικό μας αμυντικό δίδυμο, όπως και ο Σιμάνσκι (του πρώτου ημιχρόνου). Συγκλονιστικός ο Σέρχιο, πήγε για μία ακόμη φορά να "γυρίσει" το παιχνίδι σχεδόν μόνος του.
ΥΓ.1 Είμαστε (οι Μεσογειακοί γενικότερα) λαός της υπερβολής. Από την ομάδα του Ματίας του νταμπλ, την οποία συγκρίναμε τότε (προ διμήνου δηλαδή, όχι πολύ παλιά) όχι με εκείνη του Μανόλο (πρωτάθλημα 2018), του Φερέρ ή την "μυθική" ΑΕΚ του Μπάγεβιτς των 90ς, αλλά με την θρυλική ομάδα των τελών της δεκαετίας του εβδομήντα, τώρα "κλαιγόμαστε" γιατί η (κατ' αυτούς) καλύτερη ΑΕΚ των τελευταίων δεκαετίων δεν έκανε πέντε - έξι - επτά (και βάλε) ακόμη μεταγραφές. Κάλμα παιδιά, το έχω ξαναγράψει, στα "μπετά" βρισκόμαστε ακόμη. Κάτι καλό (δείχνει να) δημιουργείται, αλλά δεν θα γίνει σε μία ημέρα. Πρόκειται για διαδικασία σε εξέλιξη.
ΥΓ.2 Τελικά δεν προκριθήκαμε στο Champions League, αλλά ο όμιλος στο Europa που μας "έκατσε" σχεδόν... τέτοιος είναι: Μπράιτον, Άγιαξ, Μαρσέιγ. Αλήθεια τώρα; Περνάμε; Η ΑΕΚ του Αυγούστου όχι. Η ΑΕΚ του φθινοπώρου, θα δείξει...
Η πρόβλεψη στηρίχθηκε στο πως "διάβασα" το ζευγάρι στο πρώτο παιχνίδι και πως είδα την ΑΕΚ στα τέσσερα πρώτα επίσημα παιχνίδια της σεζόν. Καλώς ή κακώς ήμασταν υποχρεωμένοι να "κυνηγάμε" το σκορ από την σέντρα της αναμέτρησης (λόγω της ήττας στο πρώτο παιχνίδι) απέναντι σε ένα σύνολο με εξαιρετική ανασταλτική λειτουργία (φάνηκε από το πρώτο ματς), τουλάχιστον κόντρα σε ομάδες του δικού μας επιπέδου.
Ήταν δεδομένο πως θα πήγαινε το παιχνίδι. Η Αντβέρπ ξεκίνησε υπερασπιζόμενη το υπέρ της 1-0 και θα έψαχνε τις στιγμές της. Έτσι κι έγινε. Ακούω διάφορα. Ότι η ΑΕΚ δεν ήταν καλή, ότι της έλειψε η φρεσκάδα ή η φαντασία και η έμπνευση και διάφορα άλλα παρόμοια και παρεμφερή. Διαφωνώ.
Η ΑΕΚ δεν ήταν κατώτερη της περσινής ντεμπούχου ομάδας. Είχε ρυθμό, πίεσε ψηλά, προσπάθησε να "πνίξει" την Αντβέρπ και να την οδηγήσει σε κάποιο λάθος (στην άμυνά της). Γιατί δεν της βγήκε το πλάνο; Γιατί όλα αυτά δεν αρκούσαν (ενώ στο πρωτάθλημα... περίσσευαν).
Μία γρήγορη ανάγνωση - "ματιά" στα στατιστικά της αναμέτρησης στην Νέα Φιλαδέλφεια με βάση την επίσημη ιστοσελίδα της διοργανώτριας αρχής (UEFA):
Η ΑΕΚ είχε ποσοστό κατοχής 57% (43% η Αντβέρπ), 19 τελικές προσπάθειες, 73 επιθέσεις (μόλις 26 οι Βέλγοι), 479 ολοκληρωμένες - επιτυχημένες πάσες με το υψηλότατο ποσοστό 84% (η Αντβέρπ είχε πολύ λιγότερες, 264), εννέα (9) κόρνερ έναντι ενός, 47 ανακτήσεις μπάλας, ενώ οι ποδοσφαιριστές του Ματίας Αλμέιδα έτρεξαν συνολικά 117 χιλιόμετρα στο παιχνίδι.
Σας φαίνονται όλα τα παραπάνω ως αριθμοί που καταδεικνύουν ότι η ΑΕΚ (με την Αντβέρπ) ήταν κατώτερη της περσινής νταμπλούχου ομάδας; Η Αντβέρπ είχε μελετήσει άψογα τον αντίπαλό της, σε κάθε τεχνική (ατομική και ομαδική) και τακτική λεπτομέρεια. Είχε δουλέψει πάρα πολύ στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ. Θυμηθείτε πως μπήκε το γκολ της ισοφάρισης, του Σέρχιο.
Ο Ελίασον σεντράρει κατά κανόνα με το αριστερό πόδι (παρότι παίζει από δεξιά). Στο γκολ του Σέρχιο σέντραρε με το δεξί. Δείτε προσεκτικά την φάση. Ο ποδοσφαιριστής που τον μαρκάρει έχει κλείσει τον χώρο για να μην του επιτρέψει να βγάλει σέντρα με το αριστερό. Δεν του "βγήκε" στην συγκεκριμένη φάση, αλλά στο σύνολο του αγωνιστικού χρόνου της αναμέτρησης λειτούργησε εξαιρετικά για την Αντβέρπ.
Δεύτερο παράδειγμα, ο (σχετικά καλός στο πρώτο ημίχρονο) Πόνσε. Μπορεί να μην βρήκε δίχτυα αλλά ήταν κινητικός, ενεργητικός, έβγαινε σε θέση βολής και ταλαιπώρησε τους δύο κεντρικούς αμυντικούς της Αντβέρπ. Στο δεύτερο μέρος "εξαφανίστηκε" από το γήπεδο.
Ναι, ίσως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως δικαιολογία την (ατομική) κόπωση ή το γεγονός ότι η ομάδα δεν είχε την φρεσκάδα (και κατ επέκταση την πίεση) του πρώτου ημιχρόνου. Κατ εμέ ο βασικότερος λόγος είναι ότι επειδή δεν αγωνιζόταν στην ΑΕΚ και δεν τον είχαν μελετήσει κι επειδή είναι διαφορετικού τύπου φορ από τον Λιβάι (πάνω σε αυτόν είχαν καταστρώσει τα πλάνα τους) τον "διάβασαν" στο πρώτο ημίχρονο (συν όσο αγωνίσθηκε στην Αμβέρσα) και τον "εξαφάνισαν" στο δεύτερο!
Όλοι σταθήκαμε (δικαίως) στο ότι ήταν κατώτεροι του αναμενομένου οι Γκατσίνοβιτς, Τσούμπερ, Άμραμπατ, Ελίασον (παρά την ασίστ). Δεν βρέθηκαν σε κακή ημέρα, τους "απέκοψε" από το παιχνίδι η πολύ διαβασμένη (και εφαρμοσμένη γιατί από την θεωρία στην πράξη υπάρχει απόσταση) ανασταλτική λειτουργία της Βέλγικης ομάδας.
Με βάση όσα παρουσίασαν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή (το τονίζω για την χρονική στιγμή γιατί πχ τον Οκτώβριο ή τον Δεκέμβριο μπορεί να είναι τελείως διαφορετικά τα δεδομένα) οι δύο ομάδες, δέκα φορές να τεθούν αντιμέτωπες, τις επτά ή τις οκτώ θα περνούσε η Αντβέρπ.
Όπως γράφω και στον τίτλο η ΑΕΚ "έπεσε" (αποκλείστηκε δηλαδή) όρθια, με το δικό της στυλ και το δικό της ποδόσφαιρο. Δεν προσπάθησε να παίξει κάτι διαφορετικό, δεν πήγε συντηρητικά σε ποδόσφαιρο σκοπιμότητας (τέτοιο έπρεπε να παίξει κατά την γνώμη μου, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να το υποστηρίξει).
Προσπάθησε από την αρχή (και των δύο αγώνων) να επιβάλει το παιχνίδι της και να νικήσει με τον τρόπο που κατέκτησε το νταμπλ. Είναι ενδεδειγμένος αυτός ο τρόπος για Ευρώπη; Θέμα που σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα, καθώς επιχειρήματα θα υπάρξουν και από τις δύο πλευρές.
Τολμώ να πω όμως πως με τον Μανόλο στον πάγκο (και το τωρινό ρόστερ) η ΑΕΚ είχε (κατά πολύ) αυξημένες πιθανότητες να προκριθεί. Κι αυτό γιατί συνήθως το κυριαρχικό ποδόσφαιρο, το να επιβάλω το παιχνίδι μου δηλαδή και να κλείνω τον αντίπαλο στο δικό του μισό του γηπέδου είναι (εξαιρετικό και άκρως θεαματικό, αλλά) αποδοτικό όταν είσαι το φαβορί της αναμέτρησης. Είναι εύκολο να το υποστηρίξεις κόντρα σε ομάδες κοντά στο δικό σου επίπεδο (και πιο κάτω).
Ειδάλλως πας σε πιο συντηρητικό ποδόσφαιρο, κλείνεις τους διαδρόμους, προσπαθείς κυρίως να διατηρήσεις το "μηδέν" στην εστία σου και μετά να εκμεταλλευθείς τις όποιες στιγμές σου παρουσιαστούν. Ξεκινάς από το "δεν χάνω" και αν σου προκύψει νίκη έχει καλώς. Δεν είναι ντροπή να βάλεις την ουσία (νίκη) πάνω από το θέαμα. Ακόμη και η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε το Champions League με συνταγή... Μουρίνιο στον τελικό και όχι με τον κλασικό τρόπο του Γκουαρδιόλα!
Η ΑΕΚ ΔΕΝ ήταν φαβορί ούτε με την Δυναμό Ζάγκρεμπ, ούτε με την Αντβέρπ. Με τους Κροάτες προκρίθηκε επειδή «κοιμήθηκε ο θεός», με τους Βέλγους δεν «κοιμήθηκε» και αποκλείσθηκε. Τόσο απλό είναι. Τελικά δεν ξέρω τι με "πείραξε" περισσότερο: ο αποκλεισμός ή η αίσθηση της ανημποριάς (το ότι θέλαμε, τα δώσαμε όλα, αλλά αυτό δεν αρκούσε, δεν μπορούσαμε);
Ως κατακλείδα να σταθώ στον εξαιρετικό Πινέδα, ο οποίος -για τουλάχιστον μία ώρα αγώνα- ήταν καταπληκτικός! Μου άρεσε και το κεντρικό μας αμυντικό δίδυμο, όπως και ο Σιμάνσκι (του πρώτου ημιχρόνου). Συγκλονιστικός ο Σέρχιο, πήγε για μία ακόμη φορά να "γυρίσει" το παιχνίδι σχεδόν μόνος του.
ΥΓ.1 Είμαστε (οι Μεσογειακοί γενικότερα) λαός της υπερβολής. Από την ομάδα του Ματίας του νταμπλ, την οποία συγκρίναμε τότε (προ διμήνου δηλαδή, όχι πολύ παλιά) όχι με εκείνη του Μανόλο (πρωτάθλημα 2018), του Φερέρ ή την "μυθική" ΑΕΚ του Μπάγεβιτς των 90ς, αλλά με την θρυλική ομάδα των τελών της δεκαετίας του εβδομήντα, τώρα "κλαιγόμαστε" γιατί η (κατ' αυτούς) καλύτερη ΑΕΚ των τελευταίων δεκαετίων δεν έκανε πέντε - έξι - επτά (και βάλε) ακόμη μεταγραφές. Κάλμα παιδιά, το έχω ξαναγράψει, στα "μπετά" βρισκόμαστε ακόμη. Κάτι καλό (δείχνει να) δημιουργείται, αλλά δεν θα γίνει σε μία ημέρα. Πρόκειται για διαδικασία σε εξέλιξη.
ΥΓ.2 Τελικά δεν προκριθήκαμε στο Champions League, αλλά ο όμιλος στο Europa που μας "έκατσε" σχεδόν... τέτοιος είναι: Μπράιτον, Άγιαξ, Μαρσέιγ. Αλήθεια τώρα; Περνάμε; Η ΑΕΚ του Αυγούστου όχι. Η ΑΕΚ του φθινοπώρου, θα δείξει...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου